Muziek die bewust dissonant klinkt
Er zijn veel verschillende genres en stijlen van muziek die bewust dissonant klinken. Hier zijn een paar voorbeelden:
Klassieke muziek:
- 20e-eeuwse componisten: Arnold Schoenberg, Alban Berg, Anton Webern, Igor Stravinsky, Béla Bartók
- Middeleeuwse muziek: Organum, clausula
- Renaissancemuziek: Musica ficta
Jazz:
- Free jazz: Ornette Coleman, John Coltrane, Cecil Taylor
- Avant-garde jazz: Anthony Braxton, Peter Brötzmann, John Zorn
Elektronische muziek:
- Noise: Merzbow, Whitehouse, Boredoms
- Glitch: Aphex Twin, Autechre, Venetian Snares
- IDM: Autechre, Boards of Canada, Squarepusher
Andere genres:
- Rock: Sonic Youth, My Bloody Valentine, Radiohead
- Pop: Björk, Kate Bush, Death Grips
- Metal: Meshuggah, Sunn O))), Boris
Enkele belangrijke dissonante intervallen en technieken:
- Tritonus: Een interval van drie hele tonen, bijvoorbeeld C naar F#.
- Septiem: Een interval van zeven halve tonen, bijvoorbeeld C naar B.
- Cluster: Een groep van dicht bij elkaar liggende noten die dissonantie creëren.
- Pizzicato: Een techniek waarbij de snaren van een strijkinstrument worden geplukt in plaats van gestreken.
- Glissando: Een techniek waarbij de toonhoogte geleidelijk wordt gewijzigd.
Waarom componeren en beluisteren mensen dissonante muziek?
- Om nieuwe en experimentele klanken te creëren.
- Om emoties zoals angst, woede of spanning op te roepen.
- Om te breken met de traditionele regels van muziek.
- Om de luisteraar uit te dagen.
Dissonante muziek is niet voor iedereen, maar het kan een zeer interessante en lonende luisterervaring zijn.